مفهوم زندگی: هر کس باید بتواند به ساختمان وارد شود و از خدمات آن استفاده کند حتی اگر قوی پا یا دید باشند یا نه. مکان قابل دسترس، محلی است که همه به راحتی میتوانند بروند، به ویژه افراد معلول. این بدان معناست که ساختمانی که میتواند توسط همه در حالت کلی استفاده شود و طراحی آن به گونهای است که بدون مشکل افراد، ا包含ایراندارانی که ظرفیتهای مختلفی دارند، بتوانند وارد شوند. من به موضوع طراحی فکر میکنم که با جهان فیزیکی در نظر گرفته شده است: رامپها، لiftها و حتی نشانههای برای افراد کور به زبان برل.
وقتی ساختمانی ناپذیرفته ـ و ناآشنای قابل دسترسی باشد، فقط دوست داشتنی نیست. این موضوع الزامی میشود که هیچ جانبداری به صورت یتیم یا اغراق نشود. این واقعاً اخلالآفرین است و برای هر شخص میتواند منجر به افسردگی یا اضطراب زیادی شود اگر ورودی را انجام ندهید یا هر چیزی که میگوید. و مشابهاً، پرسیدن چه نیازهایی باید برای ساخت و ساز برآورده شوند میتواند به خصوص افراد معلول را کمک کند. با گوش دادن به نظرات یا پیشنهادات آنها و اقدام به عمل کردن، این معنی دارد که فضاها قابل دسترس برای همه باشند تا همه آنها را لذت ببرند.
موضوع داشتن ساختمان قابل دسترس بسیار جامع است. رمپها اگرچه گزینهای با هزینه زیادند اما بسیار مهم هستند، زیرا میتوانند ورود به ساختمانهایی که به علت وجود پلهها غیرقابل دسترس هستند، فراهم کنند. این افراد حتی گذر از چند پله منحنی را بدون وجود رمپها تقریباً غیرممکن خواهند یافت. لiftها در ساختمانهای بلند ضروری هستند تا افرادی که دچار ضعف هستند بتوانند به تمام طبقات ساختمان بدون مشکل و به راحتی دسترسی پیدا کنند. عرض گشودگی دروازهها حداقل باید 86 سانتیمتر باشد تا صندلیهای متحرک و هرگونه دستگاه کمکی دیگری بتوانند به راحتی عبور کنند. این موضوع شامل تضمین اینکه حمامها برای همه قابل استفاده و عملکرد مناسب داشته باشند (مانند اندازه معیار دروازهها، توالتهای بلندتر در صورت نیاز، فضا در ناحیه دستشویی و غیره) میشود.
بر اساس قانون، بناهای معماری باید قابل دسترس باشند، اما قابلیت دسترسی فراتر از رعایت الزامات قانونی است. و آنکه از هرگونه موانعی خالی باشد که مانع ماندن همهی آنها تا پایان نشود. هرچه مکانها قابل دسترستر شوند، افراد معلول بیشتر به فعالیتهای مختلفی مثل کار کردن، رفتن به مدرسه یا گذر زمان در کافهی نزدیک خانه خود میپردازند. زمین بازی فقط وقتی گسترش مییابد که همه یکسان بهرهمند باشند، و دسترسی نقش اصلی در تضمین این موضوع دارد.
وقتی ساختمانها و مکانها راههای قابل دسترس برای رسیدن به آنها دارند، این موضوع بسیار مفید است. شاید بزرگترین نکته مثبت این باشد که اجازه میدهد هیچ فردی حس نادیده گرفته شدن را نداشته باشد. وقتی افراد معلول به همان مکانها میروند، همه شامل میشوند و دسترسی یا تعلق دارند. این احساس را در آنها ایجاد میکند که بخشی از داستان هستند و هر کس میتواند نظر خود را ارائه دهد. این موضوع برای همه بهتر است — اگر بتوانید در همه جا پیاده بروید و از جایی مجروح یا محروم نشوید به عنوان یک فرد معلول، این موضوع جامعه ما را شاملتر میکند. در نهایت، این موضوع فرصتهای زندگی مساوی را برای افراد تضمین میکند: بدون شک یک چیز خوب و بدون شک ضروری در هر جامعه عادلانه.